Zaterdag 15 Maart 2025, Het Maat Saxophone Quartet | recensie Liesbeth van Blokland

Vandaag heb ik voor een bijna uitverkochte Dromzaal het concert bijgewoond van het Maat Saxophone Quartet. Zoals altijd is het bij de Muziekkring weer een verrassing wat je te horen krijgt. Geen platgetreden paden !

De vier musici zijn jong en komen allemaal uit Portugal. De eerste verrassing is, dat we in bijna vloeiend Nederlands toegesproken worden. Via het conservatorium zijn ze sinds 2016 begonnen met samenspel. Daniel Ferreira speelt op de sopraan sax, Catarina Gomes op de altsax, Pedro Silva op de tenor- en Malfada Oliveira op de baritonsaxofoon.

Grappig om te zien dat de sopraansax (een niet al te groot instrument) bespeeld wordt door een stevige man en de grote baritonsax door een mooi slank meisje. Als de eerste noten gespeeld worden van het Strijkkwartet1 van Heitor Villa-Lobos (1915) en bewerkt voor saxofoon door Daniel van de sopraansax, ben je gelijk in de ban van de prachtige klanken van die vier saxofoons. Het op elkaar ingespeeld zijn (een blik is genoeg) en hun virtuositeit valt op.

Het tweede deel werd aangekondigd als ‘grapje’ en ja, het publiek lacht aan het eind. De band tussen musici en publiek is gesmeed! Ook het laatste deel van het ‘Strijkkwartet’ kan de waardering van het publiek wegdragen: wat een feestje!

De Brazilian Landscapes van Liduino Pitombeira (2024) zijn minder makkelijk te betreden. Drie Braziliaanse steden komen aan bod: Crato, Juazeiro en Barbalha.

Het kwartet speelt gepassioneerd en ik spreek voor mezelf als ik zeg dat ik te weinig ervaring heb met deze moderne klanken. Wel raar eigenlijk dat ik met componisten van meer dan 100 jaar terug meer connectie voel dan met deze eigentijdse muziek.

Na deze bijzondere stedentrips komen  we thuis bij Tico-tico no fubá van Zequina de Abreu (1917) En dat klinkt dan weer vertrouwd en wordt magistraal uitgevoerd.

Na een genoeglijke pauze komen we terug in de zaal en het kwartet begint zonder aankondiging te spelen. Op het programma staat Tres lendas Brasileiras van Alexandre Travassos (2019). Maar…. die melodie ken ik …. Heeft Alexandre een bestaande melodie gebruikt?? Maar al gauw wordt duidelijk dat we een saxofoon versie van de Reverie van Debussy horen. Een wijziging in het programma dus, maar zooo mooi!

Dan volgt Dreaming of the universe van Luís Tinoco. Er is geen sprake van een melodie maar de muziek beweegt door de harmonieën . Magische klanken die verbeelden wat wij als mensen doen met de natuur als we die niet begrijpen. Misschien heb ik een te rijke fantasie maar ik voelde het uitsterven van vogelsoorten.

Tot slot Meditando, een fantastische fado waar de sopraansax vervangen werd door een tweede altsax, voor een nog warmer geluid. Het tempo ging omhoog en dat maakte het publiek warm voor een staande ovatie!

Wie meer wil weten over deze veelbelovende sympathieke musici, kan hun website bezoeken. Misschien kunt u ze nog eens tegenkomen, want ze blijven nog wel even in Nederland!

Liesbeth van Blokland